محمد حسين‌زاده
اين روزها در شبكه نمايش خانگي نه تنها سريال‌هايي با مضامين تاريخي و البته گريم‌ها و لباس‌هاي تاريخي و حتي معاصر ساخته مي‌شود، بلكه شاهد توليد مسابقاتي چون مافيا هستيم كه در آن علاوه بر استفاده از يك بازي جذاب جهاني، طراحي لباس هنرمندان حاضر در آن نيز خاص و متفاوت از هميشه است. در سري جديد اين مسابقه جذاب، شاهد حضور هنرمندان شاخصي بوديم كه يكي از آنها لاله اسكندري، چهره محبوب و موفق سينما و تلويزيون بود كه حالا اين روزها علاوه بر مافيا كه از شبكه خانگي پخش مي‌شود، در سريال آهوي من مارال نيز اولين تجربه خود در شبكه خانگي را پشت سر مي‌گذارد. لاله اسکندری یکی از بازیگران سینما و تلویزیون است که علاوه بر بازیگری در زمینه معماری، عکاسی، نقاشی و موزائیک‌کاری نیز فعالیت دارد و نمونه‌هایی از کارهای هنری او روی دیوارهای شهر تهران به یادگار مانده است. لاله اسکندری کار بازیگری را با فیلم متولد ماه مهر به کارگردانی احمدرضا درویش در سال ۱۳۷۸ آغاز کرد و در طول ۲۲ سال گذشته، در فیلم‌ها و سریال‌های بسیاری جلوی دوربین رفته است. با لاله اسكندري همراه شديم تا بيشتر درباره حضورش در اين مسابقه و البته كارهاي اخيرش بدانيم…
-تفاوت بازيگري و مسابقه مافيا از نظر شما در چيست؟
*بخش‌هایی از بازی مافیا، به زندگی واقعی ما نزدیک بود. اول تصور می‌کردیم چون بازیگر هستیم می‌توانیم در نقش مافیا ایفای نقش کنیم اما خوشبختانه یا بدبختانه، من در نقش مافیا که قرار بگیرم به‌شدت بد بازی می‌کنم! چند بار که در طول بازی پیش آمد که نقش مافیا را داشته باشم، خیلی برایم سخت بود چون حس بیرونی و درونی من در این نقش خیلی متفاوت بود و به شدت در نقش مافیا بی‌استعداد بودم و فکر می‌کنم وقتی برنامه پخش شد، شاید خیلی‌ها از اینکه من در نقش مافیا بودم، خوشحال نشدند. درباره نقش مافیا با هرکسی صحبت کردم، همه هم‌نظر بودند که بازی نقش مافیا کار سختی است. من هم در موقعیت شهر که قرار می‌گرفتم، بازی راحت‌تری داشتم ولی در نقش مافیا باید دروغی را به شکل واقعی بازی کنی که دورتر از واقعیت خودت است و اینکه بتوانیم این دروغ را به خوبی پنهان کنیم، کار دشواری است. من در نقش شهروند به‌طور کلی شهروند وظیفه‌شناسی بودم و تلاش می‌کردم به شهرم کمک کنم ولی با این حال نقش مافیا هم جذاب بود و من هرچند تجربه کمی در این بازی داشتم اما سعی کردم که خودم را به بازیکن‌های دیگر برسانم. فکر می‌کنم برای بینندگان هم جذاب بود.
-با بازي مافيا از قبل آشنايي داشتيد؟
*تعدادی از شرکت‌کننده‌ها از قبل با این بازی آشنا بودند، ولی من زمان زیادی نبود که این بازی را آموزش دیدم و درمجموع حدود یک هفته و چند جلسه تمرین داشتم، اما به‌طور کلی فضای بازی جذاب بود و تازه بعد از آن بود که فهمیدم چرا برخی از دوستانم معتاد این بازی شده‌اند. من دوست داشتم در تمرین‌ها مافیا باشم اما وقتی بازی‌ها جدی شد و دوربین‌ها روشن شد همه‌چیز تغییر کرد. من دروغگوی بسیار بدی هستم و خیلی زود لو می‌روم و برای همین هم در این بازی نتوانستم نقش مافیا را خوب بازی کنم، اما در نقش شهروند مثل کارآگاه و دکتر و… بازی بهتری داشتم. به‌طور مثال وقتی‌که کارآگاه شدم، توانستم دوتا از مافیاها را تشخیص بدهم و از بازی خارج کنم و شهر برنده شد که در این نقش هم احساس بهتر و هم بازی بهتری داشتم. هرچند نقش مافیا هم جذاب است و همه را یاد فیلم پدرخوانده می‌اندازد و این احساس خوبی است که در این موقعیت قرار بگیری و فکر می‌کنم امتحان کردن آن برای یکبار جذاب است.
-حضور در رئاليتي‌شوهاي خانگي ديگر را هم تجربه كرده بوديد؟
*در سری اول مافيا که من را دعوت کردند، همیشه از روبرو شدن و قرار گرفتن در قالب دیگری ترس داشتم، اما در مجموعه شام ایرانی که سال ۹۴ پخش شد، حضور داشتم و خود واقعی‌ام را نشان دادم تا تصویری که عموم مردم از بازیگران و هنرمندان دارند و به‌طور مثال تصور می‌کنند که هنرمندان بلد نیستند غذا درست کنند یا کارهای دیگر انجام دهند، تغییر کند. اما دلم می‌خواست با حضور در این برنامه، تصویر واقعی‌تری از خودم و همکارانم ایجاد کنم و برای همین وقتی به من پیشنهاد حضور در این برنامه را دادند، پذیرفتم و تلاش کردم در مقابل دوربین خود واقعی‌ام باشم و مردم من را در یک موقعیت واقعی و خانه شخصی‌ام ببینند. اما در برنامه شب‌های مافیا قضیه متفاوت بود چون این برنامه یک بازی بود و نگران این بودم که از سوی مردم قضاوت بشوم و مخاطبان احساس کنند که بازیکن خوبی نیستم اما با این حال، با این احساسم مقابله کردم و تلاش کردم با تمرین‌های کوتاه‌مدت، خودم را به دیگر دوستانی که سال‌هاست این بازی را انجام می‌دهند، برسانم که فکر می‌کنم در نهایت به نظر نمی‌رسد خیلی تفاوت زیادی با آنها داشته باشم و امیدوارم که مخاطبان هم همین احساس را داشته باشند.
-پيش از در سريال‌هاي شبكه خانگي هم ايفاي نقش كرده‌ايد؟
*در طول چند سال گذشته که شبکه نمایش خانگی فعال‌تر شده، در سریال‌های آن حضور نداشته‌ام اما به‌تازگی در سریال آهوی من مارال ایفای نقش می‌کنم و هنوز مشخص نیست که از کدام پلتفرم منتشر می‌شود. فیلم تیغ و ترمه به کارگردانی آقای پوراحمد را نیز به‌صورت اکران آنلاین در فیلیمو داشتم.
-کدام‌یک از سریال‌های شبكه خانگي را دنبال کردید و نظرتان را جلب کرده است؟
*سریال‌های شبکه نمایش خانگی را گاهی دنبال می‌کنم و به نظرم سریال می‌خواهم زنده بمانم یکی از موفق‌ترین سریال‌های فیلیمو بوده که مخاطب خوبی را هم به خود جذب کرده است. در مجموع شبکه نمایش خانگی و پلتفرم‌ها به‌خصوص در دوران کرونا با امکان اکران آنلاین به کمک سینماگران آمدند. البته همه پلتفرم‌ها در سراسر جهان در دوران شیوع ویروس کرونا که سالن‌های سینما تعطیل بود، جهش خوبی داشتند و بسیاری از مخاطبان جدی سینما آثار مورد علاقه خود را از طریق پلتفرم‌ها به تماشا نشستند. در ایران هم قدم اول را در این زمینه فیلیمو برداشت و جزو موفق‌ترین پلتفرم‌های ایران است که امیدوارم تولیداتش با کیفیت خوب همچنان ادامه پیدا کند.
-آثار شبکه نمایش خانگی را به لحاظ فیلمنامه و کیفیت ساخت آثار چطور می‌بینید؟
*در سال‌های گذشته، تولیدات شبکه نمایش خانگی به نسبت سینما و تلویزیون محدودتر بوده و تعداد آنها بیشتر از ۳۰اثر نبوده است. درنتیجه در قیاس با سینما یا تلویزیون سخت می‌توان درباره آن صحبت کرد اما یکی از مجموعه‌هایی که خوب درخشید سریال شهرزاد ساخته آقای حسن فتحی بود. مردم عاشق این موضوعات تاریخی هستند و این سریال علاوه بر مخاطبان داخلی، مخاطبان خارجی هم داشت که برای زمان پخش آن لحظه‌شماری می‌کردند. کارهای عامه‌پسندتری مثل سریال عاشقانه آقای منوچهر هادی را هم داشتیم که مخاطبان زیادی داشت. اما به نظرم در بخش فیلمنامه‌نویسی همچنان ضعف‌هایی دیده می‌شود و خیلی از کارهایی که ضعیف بودند هیچ‌وقت دنبال نکردم و خوشبختانه پلتفرم‌ها این امکان را به مخاطب می‌دهد که اگر مجموعه‌ای را نپسندید، آن را پیگیری نمی‌کنید و براساس سلیقه شخصی خود می‌توانید به سراغ آثار موردعلاقه‌تان در این پلتفرم‌ها بروید. اما نکته‌ای که در بسیاری از سریال‌ها دیده می‌شود این است که در مواجهه با شخصیت‌های اصلی و فرعی آنها با تیپ‌هایی روبه‌رو می‌شویم که چندان شخصیت‌پردازی نشده‌اند.
-آینده شبکه‌های نمایش خانگی را چطور می‌بینید؟
*نکته مهمی که باید درباره شبکه نمایش خانگی موردتوجه قرار بگیرد موضوع سانسورها در این بخش است که اخیراً بیشتر شده است و امیدوارم هر چه زودتر این مشکلات حل شود و به یک راهکار منطقی و درست برسند که شاهد این اتفاقات در شبکه نمایش خانگی نباشیم چرا که به‌هرحال وقت و انرژی و سرمایه بسیاری برای ساخت این آثار هزینه می‌شود و نباید به‌راحتی این زحمات را نادیده گرفت و در صورت ادامه یافتن این ماجرا خیلی از دوستانی که در این زمینه سرمایه‌گذاری می‌کنند، عقب‌نشینی خواهند کرد. نکته دیگر درباره تفاوت میان سریال‌های شبکه نمایش خانگی و سریال‌های تلویزیونی این است که سریال‌های تلویزیونی اگرچه مخاطبان میلیونی دارد اما به نسبت مجموعه‌هایی که در فیلیمو و دیگر پلتفرم‌ها پخش می‌شود، محدودیت‌های بیشتری هم به لحاظ پوشش بازیگران، گریم و… دارد و شبکه نمایش خانگی از این بابت، محدودیت کمتری دارد و این یکی از جذابیت‌های آن برای مخاطبان آن است. اما اکنون با این نظارت‌ها و سانسورهایی که در شبکه نمایش خانگی اتفاق می‌افتد، همه سریال‌های پلتفرم‌ها و تلویزیون به لحاظ قصه و سوژه و اجرا شبیه هم می‌شود و ادامه این روند معلوم نیست چه نتیجه‌ای را به دنبال خواهد داشت. همچنین قبلا کسانی که با شرایط تلویزیون نمی‌خواستند کار کنند، به سراغ شبکه نمایش خانگی می‌رفتند و حالا با این نظارت‌ها کار برای کارگردانان و تهیه‌کنندگان هم سخت می‌شود.
-شما برای انتخاب نقش‌هایتان به چه نکاتی توجه می‌کنید؟
*در قدم اول، فیلمنامه مهم است چرا که نقشه ساختمان است و اگر نقشه را درست کار کرده باشید، پس در گام اول بهترین متریال را دارید. گاهی همه‌چیز برای پذیرش یک نقش، خوب است اما فیلمنامه کشش و پتانسیل کافی را ندارد، بنابراین مهمترین رکن پذیرش یک نقش برای من فیلمنامه است و بعد از آن، کارگردان و در درجه بعدی بازیگران آن حائز اهمیت هستند. در اهمیت کارگردانی یک اثر هم باید بگویم که یک کارگردان خوب شاید بتواند فیلمنامه متوسط را خوب درآورد اما کارگردان بد فیلمنامه خوب را هم خراب می‌کند.
-بازی در چه نقش‌هایی را بیشتر دوست دارید؟
*در انتخاب نقش‌ها، همه تلاشم این بوده که نقش‌های متنوعی بازی کنم که برای خودم جذاب باشد و دوست داشته باشم و بعد هم این حس را به تماشاچی منتقل کنم. معمولا کارگردان و تهیه‌کننده خیلی سخت یک قالب موفق را تغییر می‌دهند، اما من تلاش کردم این قالب تکراری را بشکنم و شبیه نقش‌های قبلی خودم نباشم.
-با توجه به اینکه شما بدون پیشینه تئاتری وارد سینما و تلویزیون شدید و خواهر شما خانم ستاره اسکندری با یک پیشینه تئاتری وارد دنیاي سینما و تلویزیون شده… فکر می‌کنید پیشینه تئاتری چه اندازه در موفقیت یک بازیگر تاثیرگذار است؟
*پیشینه تئاتری شرط لازم برای موفقیت یک بازیگر می‌تواند باشد اما کافی نیست. بسیاری از بازیگران موفق را داشته‌ایم که سابقه تئاتری نداشتند و با تصویر کارشان را شروع کرده و درخشیده‌اند. به نظر من تئاتر و سینما دو مقوله مختلف است. قدمت تئاتر به چند هزار سال برمی‌گردد ولی سینما یک صنعت نوپاست و نخستین بازیگران سینما نیز بازیگران تئاتر بوده‌اند. با این حال، بازیگران زیادی داشته‌ایم که از تئاتر آمدند و در تصویر درخشیدند اما خیلی‌ها هم نتوانستند در تصویر درخشان باشند و از طرف دیگر کلاس‌های آموزشی هم هست که در دنیای بازیگری به کمک علاقمندان بازیگری می‌آید. در مجموع، هر مهارت و توانایی که در هر حوزه‌ای داشته باشید، در بازیگری به کمک شما می‌آید و کسی که از تئاتر آمده است، پشتوانه بیشتری دارد و دستش پرتر است اما این یک قانون نیست. اگرچه در تئاتر در موقعیتی قرار دارید که با تماشاچی مواجه هستید و زنده اجرا می‌کنید که توانمندی شما را افزایش می‌دهد، اما لزوما هر بازیگر تئاتری در تصویر موفق نیست. از طرف دیگر، بازیگری در سریال‌ها هم کار بسیار سختی است چون باید راکورد نقش را حفظ کنید. مثلا صحنه‌ای را بازی می‌کنید و ۸ ماه بعد باید صحنه قبل آن را بازی کنید و تداوم در بازی باید طوری باشد که تماشاچی حس نکند میان این دو صحنه وقفه اتفاق افتاده است و این متفاوت با بازی روی صحنه تئاتر است.
-از بازيگران جديد ياد كرديد… نظرتان درباره نسل جدید بازیگران ایران که در سریال‌ها و فیلم‌های جدید دیده می‌شوند، چیست؟
*سینما و تلویزیون به چهره‌های تازه در سنین مختلف نیاز دارد، مثلا کاراکتر دختر ۱۷ساله را نمی‌توان به یک بازیگر مسن داد. با اینکه با حضور چهره‌های جدید در سینما و تلویزیون موافقم اما با این حال مدتی بود که همه سوژه‌ها جوان‌پسند بوده‌اند و از دانش و تجربه بازیگران حرفه‌ای کمتر استفاده می‌شد و من فکر می‌کنم برای جذابیت سینما و تلویزیون، نیاز به سنین مختلف و چهره‌های مختلف وجود دارد تا فقط قشر محدودی را با خودش همراه نکند.
