جنگ یک هفته زودتر آغاز می شود!

این مسیر عاقبت چندان خوبی ندارد؛ متاسفانه شاید تا آن روز سیاه فوتبال، فاصله زیادی باقی نمانده باشد.
این نوشته، یک اعتراض عمومی از بخش غالب اما خاموش جامعه هواداری فوتبال ایران است. یک لحظه تصور کنیم فارغ از رنگ لباس تیم مورد علاقه خود، قصد داریم بی پرده با ستاره‌های تاثیرگذار و مهمِ احتمالا جدی‌ترین دلخوشی بخش قابل توجهی از این جغرافیا صحبت کنیم؛ این یادداشت، مروری است بر آنچه متاسفانه قطعا و بی تردید در دربی رخ می‌دهد. بیانیه پشت بیانیه- جیغ‌های بنفش و دعواهای فرسایشی و بی نتیجه تنها با یک تِم ثابت؛ من مظلوم‌ترم. در واقع این‌گونه آغاز می‌کنیم به جز گل‌های به ثمر رسیده و نتیجه نهایی، تمامی اتفاقات صبح تا حداقل ۲۴ ساعت بعد از دربی از همین حالا روشن و مشخص است.
امروز استارت درگیری‌های لفظی آغاز شده و بیانیه این یکی با پاسخ دیگری همراه شد. پس احتمالا در روزهای ابتدایی هفته نیز این روند ادامه خواهد داشت و نام داور هر که باشد (اصلا بگویید مرحوم ساندروپل)، ابتدا پیج‌های هواداری به سرعت به دنبال یافتن اشتباهی از آن داور به ضرر تیم خود، حتی از پنج سال پیش، از پشت پرده‌ها گفته و خبر از شام خوردن آن داور با سرمربی تیم الف یا درکه رفتن همان شخص با عضو هیئت مدیره تیم ب می‌دهند و در نهایت این انتخاب را سرآغاز توطئه‌ای علیه تیم خود می‌دانند. هر شخصی که اول خبر داد نیز به ریتوئیت و افزایش فالوئر مهمان می‌شود.
دو باشگاه بزرگ و محبوب نیز بی تردید ساعتی بعد بیانیه داده و از انتخاب این داور ابراز نگرانی می‌کنند. در انتها نیز از نهاد تصمیم گیرنده درخواست تعویض نام داور را کرده و در بیانیه خود یکی دو طعنه آب‌دار نیز نصیب رقیب خود می‌کنند.
به اواسط هفته که رسیدیم، کری‌خوانی‌های جذاب و مهیج پیشکسوتان قدیمی آغاز می‌شود. یکی از پایان دوران کمک‌های غیبی به تیم رقیب سخن گفته و دیگری خط و نشانی برای کاهش فاصله امتیازات در دربی می‌کشد. طبیعتا و بر اساس تجربه، هر چقدر سطح کری خوانی سخیف‌تر و سطح پایین‌تر، وایرال‌تر و مورد پسند‌تر. خط و مشی انتخاب پیشکسوت برای مصاحبه هم که مشخص است؛ ببینیم چطور می‌شود یک کری درجه چند از زیر زبانش کشید که به فلان استودیو و دفتر رسانه دعوتش کنیم.
به روز قبل از دربی که برسیم جنگ سر همه چیز آغاز می‌شود. یکی تاکید می‌کند در فلان سالن برای کنفرانس حاضر نمی‌شود و دیگری در پاسخ مدعی می‌شود اتوبوس تیمش از فلان اتوبان راهی استادیوم نخواهد شد. در نهایت اجبار به حضور در نشست و صحبت‌های کلیشه‌ای و تکراری.
مدیران رسانه همان ابتدای کار کری تند و تیزی توی صورت رقیب پرت کرده و در ادامه از اتفاقات احتمالی علیه تیم خود ابراز نگرانی می‌کنند (راستی اگر نام مدیر رسانه رئال مادرید، بارسلونا و بایرن مونیخ را جایی شنیدید به ما هم اطلاع دهید). احتمالا سرمربی دو تیم محترمانه‌تر صحبت کرده و شرایط مسابقه را دشوار توصیف می‌کنند و تمام. اگر در این چند روز چند بیانیه هم خطاب به یکدیگر سر دادند که بهتر و دربی بامسما‌تر.
ثانیه یک دربی؛ اولین خطا و صدای اعتراضات نیمکت و سلبریتی‌های پوشالی که انحنای فک و صورت خود را با زاویه دوربین ست کرده و با آن لبخند دُن‌خوانی و جذاب، به داور چهارم اعتراض می‌کنند. این روند از ثانیه اول تا رسیدن آخرین بازیکن زمین به خانه در پایان شب در زمین و بین نیمه و پایان مسابقه و میکسدزون و در ادامه سوشال مدیا ادامه دارد و این که دیگر جزء تفکیک ناپذیر ماجراست.
تلاش بیش از حد بازیکنان و شاید خارج از عرف جوانمردانه فوتبال برای زمین افتادن در محوطه و پنالتی گرفتن- سر و صدا و درگیری لفظی شدید در طول ۹۰ دقیقه- ژست‌های روی اعصاب و مثلا جذاب و دلبری برای لشکر مجازی- تمسخر نام رقیب و افتخارات تیم مقابل و نسبت دادن موفقیت‌های گذشته و حال به امداد غیبی و … چه در صورت شکست و چه پیروزی نیز که بخش مظلوم نمایی و اینکه چشم دیدن موفقیت ما را ندارند و مواردی از این دست نیز که پای ثابت واکنش‌های حتی نام‌های بزرگ دربی.
تیم‌های حقوقی دو تیم از همین حالا دست به‌کار شده و شکایات خود برای بازیکنان غیرمجاز رقیب را پیش نویس کرده‌اند. هر تیمی برنده شود قطعا تیم مقابل آن را به حمایت خارج از زمین و غیرفنی ربط می‌دهد و یکی دو بیانیه بعد از بازی هم چاشنی پایانی.
بدبین نباشیم؛ شاید دربی پرگلی در راه باشد و تیم الف ۳-۴ تیم ب را مغلوب کند. اما متاسفانه موارد ذکر شده با تقریب بالای ۹۰ درصد و کمی پس و پیش در دربی پنج‌شنبه بعد رخ خواهد داد. تیکه‌ها و مزه پرانی‌های اغراق آمیز تا هفته‌ها بعد ادامه خواهد داشت و پایان دربی .
******
این بخش از یادداشت صدای بخش قابل توجه و خاموش هواداری در فوتبال ایران است؛ شاید اصوات فضای مجازی برای شما به‌قدری بلندتر از حد معمول شده که تمام هواداران را یک‌دست می‌بینید. عجیب نیست که آنقدر مبهوت فضای مجازی و یک بخش خشن و تند مجازی شده‌اید که فراموش کرده‌اید این نمایش نفرت انگیز تنها به یک مسیر ختم می‌شود.
معمولا در رسانه‌ها به نویسندگان توصیه می‌شود منفی‌بافی نکرده و نیمه پر لیوان را ببینند. اما حقیقتا این لیوان در حال سرریز شدن بوده و ندیدن این همه خشم و نفرت تنها با بستن چشمان میسر می‌شود. ستاره‌های محبوب قرمز و آبی و ارکان دو باشگاه محبوب؛ لطفا اگر این روایت را خواندید، درصدی در رفتارهای اغراق آمیز و تند خود تجدیدنظر کنید. این چند کا فالوئر گرفتن و اندکی محبوب‌تر شدن در فضای مجازی ممکن است آینده سیاه و تاریکی در پیش داشته باشد.
اگر اتفاقات وحشتناک و تلخ چند روز پیش فوتبال مکزیک را ندیدید که لطفا نبینید و یا حداقل روی سرعت x2 بگذارید که خیلی مثل من دچار آشفتگی شدید ذهنی نشوید. اما فراموش نکنید این مسیر پایانی جز یک تراژدی تلخ به‌همراه نخواهد داشت. این پمپاژ نفرت در نهایت روزی یک استادیوم پر از خون به راه خواهد انداخت. باور کنید بخش قابل توجهی از جامعه هواداری به مرز انزجار از این روند رسیده و بسیاری تنها از سر عادت شما را دنبال می‌کنند. شاید به نظرتان اغراق آمیز برسد؛ اما فاصله زیادی تا آن فاجعه عجیب و ترسناکی که در مکزیک رخ داد باقی نمانده؛ شریک جرمِ رقم خوردن روز سیاه و تراژدی تلخی نشوید که هزار سال آرزو کنیم اصلا نبودید و فوتبالی وجود نداشت.